កុនថៃ«ហោមរោង»

ហោមរោង

សូមវិភាគបន្តិចសិន!

មើលទៅ! ប្រហែលមកពីខ្ញុំមិនដែលរៀនទេដឹង ទើបមិនដឹងថានេះជាមេរៀនប្លង់ ដែលទាក់ទងគ្នា។តែពេលប្រកួតភ្លេងក្នុងរឿង «ហោមរោង» របស់ថៃ ក្នុងគំនិតរបស់ខ្ញុំ ខ្ញុំមានសុទិដ្ឋិនិយមមួយយល់ឃើញថា រឿងនេះ មានប្លង់មួយចំនួនធំ ត្រូវបានច្នៃចេញពីរឿង “Secret”របស់ Jay Chou ឬ រឿង “The legend 1900” ដោយ Giuseppe Tornatore ដែលខ្ញុំធ្លាប់មើល។ តាមរយៈហេតុផលនេះ ខ្ញុំក៏មានជំនឿអាចផលិតកុនតាមវិធីប្រៀបធៀបនេះបានដែរ តែអ្វីដែលពិបាក គឺបច្ចេកទេសដ៏ល្អិតនៃការផលិតខាងក្នុង ដែលខ្ញុំត្រូវរៀន។ នេះហើយសិស្សអត់សាលា។

 

ហេតុផលនៅតែមាន ដំណើរជីវិតនៅតែបន្តក្នុងភាពរអាក់រអួលម្ដងម្កាល។ ទោះជាខ្ញុំមិនអាចមានសាលារៀនយ៉ាងណាក៏ដោយ ក៏ពេលកំពុងមើលរឿងនេះ ខ្ញុំចេះអន់ចិត្តនឹងខ្លួនឯងដែរ ដែលមិនបានរៀនសូត្រអំពីកុន ធំមិនទាន់គេ ឲ្យគេថាខ្ញុំគឺជាគេអស់។ ហោមរោង ជាពាក្យខ្មែរទេ ដែលគ្រប់ជំនាន់មកហើយ ខ្មែរយើងតែងមាន ជំនឿ និងជាដំណើររឿងមួយដ៏ល្អបំផុត អំពីតន្ត្រីខ្មែរ អ្វីដែលជានិស្សិ័យនិងចំណូលចិត្តរបស់ខ្ញុំតាំងពីក្មេងមក។ «ទោះជាអ្នកមានអតីតកាលដ៏រុងរឿងយ៉ាងណាក៏ដោយ បើអ្នកមិនចេះរក្សាវា ថ្ងៃមុខសូម្បីតែខ្លួនឯងក៏គេមិនជឿថាជារបស់ខ្លួនឯងដែរ»។ សង្ឃឹមថា ខ្ញុំ នឹងអាចឃើញភាពច្នៃប្រឌិតរបស់អ្នក មានលាយអត្តសញ្ញាណជាតិចូលរួមផង។

ខ្ញុំស្រណោះខ្លួនណាស់ ពេលមើលរឿង«ហោមរោង»នេះ ព្រោះរឿងនេះបានធ្វើឲ្យខ្ញុំនឹកឃើញនូវពាក្យពេចន៍ដ៏មានន័យ ឬមនុស្សដ៏ជោគជ័យជាច្រើនក្នុងជីវិត។

«Harmonies មានសារៈសំខាន់ណាស់ក្នុងការសរសេរបទភ្លេង។» នេះជាពាក្យមួយឃ្លា ដែលខ្ញុំបានចាំពី បងប្រុស Srornos So នៅពេលលើកទីមួយ និងចុងក្រោយដែលខ្ញុំជួបគាត់ដល់ពេលនេះ។ ខ្ញុំសប្បាយចិត្តណាស់ដែលជួបតន្ត្រីករខ្មែរដ៏ចំណានដូចជារូបលោក។

ធម្មជាតិ បានប្រគល់ដៃជើងមួយគូរ ត្រចៀកមួយគូ កែវភ្នែកមួយគូរ ច្រមុះមួយ មាត់មួយ បំពង់កមួយ និងខួរក្បាលសម្រាប់ហ្វឹកហ្វឺន ប៉ុន្តែស្ថានភាព មិនបានផ្ដល់ឲ្យខ្ញុំនូវការហ្វឹកហាត់ដ៏សមគួរមួយនោះទេ។ ខ្ញុំមិនបន្ទោសស្ថានភាពនោះទេ តែខ្ញុំគ្រាន់តែស្ដាយនូវធម្មជាតិទាំងនេះ ហើយក៏អរគុណញ្ញាណទាំងឡាយ ដែលផ្ដល់ចំណេះដឹងដល់ខួរក្បាលខ្ញុំដែរ។ ទោះជាម្ដងម្កាល ខ្ញុំស្រណោះខ្លួន ចង់បោះបង់អ្វីដែលមាន តែខ្ញុំក៏សប្បាយចិត្តគ្រប់ពេលដែរ ព្រោះខ្ញុំគិតថា អ្នកផ្សេងខ្លះ គេក៏ពុំមានដូចជាខ្ញុំដែរ។ ហេតុខ្ញុំមានប៉ុណ្ណេះ ខ្ញុំបែរជាបោះបង់វាចោរ។

«សុទិដ្ឋិនិយម គឺជាកត្តាសំខាន់សម្រាប់ភាពជោគជ័យ និងអភិវឌ្ឍន៍» សូមអរគុណបងប្រុស Chy Sila សម្រាប់ពាក្យនេះ និងអរគុណក្រុមហ៊ុនសប្បាយ ដែលបង្រៀនខ្ញុំជាច្រើនទៀត។ ពាក្យនេះ ជាកត្តាសំខាន់ណាស់សម្រាប់ខ្ញុំដើរទៅមុខ។
«កុំនិយាយច្រើន តែធ្វើឲ្យបានច្រើន» របស់លោកប៉ា។

ញ្ញាណទាំងឡាយបានផ្ដល់ឲ្យខ្ញុំច្រើនណាស់ បានជាខ្ញុំចង់ចែករំលែកដល់គ្រប់គ្នា ពេលខ្លះក៏ទទួលអារម្មណ៍ថាខ្លួនឯងជាមនុស្សអួតអាង តែក៏នៅតែមានៈធ្វើវា ព្រោះអួត គ្រាន់តែជាពាក្យទុតិដ្ឋិនិយមនៃពាក្យចែករំលែកប៉ុណ្ណោះ។ តាមរយៈការLikeក៏ដឹងថា មានមនុស្សតិចណាស់ដែលស្ដាប់ការចែករំលែកនេះ តែខ្ញុំមិនដែលអាក់អន់ចិត្តទេ ព្រោះគិតថា តាមពិតនេះជាគន្លឹះល្អៗ ដែលគួរតែរៀនទាំងអស់គ្នា បើសិនខ្ញុំជាអ្នកដែលមើលឃើញការសរសេរបែបនេះ ខ្ញុំនឹងចងចាំទុក។ ជប៉ុនក្រោយសង្គ្រាម គេអាចមានវិញ ដោយសារតែម្នាក់បង្រៀន៥ ហើយក្នុង៥ ម្នាក់ៗបង្រៀង៥ យូរទៅៗ ប្រទេសគេអភិវឌ្ឍន៍ ជឿនលឿន ខ្ញុំក៏សង្ឃឹមស្រុកខ្មែរ ក៏អាចដូចគេដែរ។ បើខ្ញុំជាម្នាក់ក្នុង៥របស់គេ នៅស្រុកយើង។

ខ្ញុំសរសើរ គោរព និងស្រឡាញ់ គ្រូបង្រៀនណាស់ តែខ្ញុំមិនហ៊ានធ្វើគ្រូបង្រៀនទេព្រោះខ្ញុំជាសិស្សអន់ណាស់កាលនៅរៀន ប៉ុន្តែជាសិស្សដែលគោរពគ្រូណាស់។ខ្ញុំចង់និយាយប្រាប់គ្រប់គ្នាណាស់ តែតាមឋានៈ អាយុ របស់ខ្ញុំ ប្រហែលជាគ្រប់គ្នាមិនស្ដាប់ទេ តែខ្ញុំគិតថាមានតែវិធីសរសេរទេ ដែលអាចឲ្យខ្ញុំនិយាយពីអារម្មណ៍ខ្ញុំបាន។

ថ្ងៃនេះ ខ្ញុំចង់រំលែកចំណេះដឹង និងសូមអរគុណប៉ុណ្ណេះ សង្ឃឹមថា គ្រប់គ្នាយល់ពីខ្ញុំ ហើយក៏សូមអរគុណសម្រាប់ការអាន។

ភ្នំពេញ, ថ្ងៃច័ន្ទ
២៥/០២/២០១៣